Moc przyłączeniowa to zakładana moc czynna, którą pobiera się lub wprowadza do sieci elektroenergetycznej. Określa się ją w umowie o przyłączenie i stanowi ona maksymalną wartość z przeciętnych wartości tej mocy w czasie piętnastu minut. Określenie jej jest bardzo istotne, aby prawidłowo zaprojektować przyłącze do sieci.
Moc przyłączeniowa jest zależna od mocy wszystkich urządzeń w domu, przy czym powinniśmy uwzględnić nie tylko te, które już mamy, ale również te, których zakup dopiero planujemy. Jeśli zdecydujemy się na instalację fotowoltaiczną, moc przyłączeniowa powinna zawierać drobny margines błędu. Nie oznacza to potrzeby nadprodukcji energii, z której nie będziemy korzystać, ale warto mieć komfort pozwalający na ewentualne pomyłki w szczegółowych obliczeniach. Obliczanie mocy przyłączeniowej to żmudna praca.
Konieczne jest uwzględnienie wszystkich sprzętów elektrycznych, a więc płyty grzewczej, lodówki, pralki, zmywarki, elektrycznych grzejników, odkurzacza, czajnika i innych. Warto również uwzględnić komputery, ładowarki do telefonów i powerbanków i inne, mniejsze urządzenia, z których zazwyczaj korzystają wszyscy domownicy. Na każdym urządzeniu powinna znajdować się tabliczka znamionowa z informacjami na temat zużycia energii przez dane urządzenie. Informacje te powinny nam pozwolić na określenie średniego zużycia, a suma wszystkich kilowatogodzin powinna również zakładać, że wiele z urządzeń będzie często pracowało jednocześnie. Nie można przecież przyjąć, że na czas odkurzania wyłączymy lodówkę, a praca zdalna będzie się wiązała z tym, że konieczne będzie wyłączenie zmywarki na rzecz komputerów.
Margines błędu pozwoli nam uniknąć zwarcia, przeciążenia i innych awarii. To właśnie on odróżnia moc przyłączeniową od realnego zużycia prądu w danym gospodarstwie domowym. Realne zużycie to dokładna ilość energii, z jakiej korzystamy, podłączając do prądu wszelkie urządzenia, a z kolei moc przyłączeniowa stanowi możliwości w tym zakresie, na jakie możemy sobie pozwolić.